Grote bomen in Oldenzaal

Het voelt alsof we terug in de tijd gereisd zijn als we in Oldenzaal uit de trein stappen. De tijd lijkt hier langzamer te gaan. De bomen lijken groter, de mensen vriendelijker en het groen tiert welig. Onze eerste stappen gaan door het Kalheupinkpark. Wauw, zie je die boom roept Joanne. Ze loopt onder een grote rode beuk. De stam is dik en de kroon van bladeren wuift boven haar hoofd. En die eik! Ik kan het niet laten en knuffel de boom. Niets zo geruststellend als een dikke eik om tegenaan te leunen. Als een enorme grote broer die je zal beschermen. Ik voel diepe groeven als ik de stam omarm. Mmm, die broer heeft al heel wat gezien en meegemaakt. Iets verderop staat de Oosterse plataan. Die heeft ook een heftig leven achter de rug zo te zien. De takken van de boom hangen op de grond. Gek genoeg zijn ze daar een tweede leven begonnen en weer omhoog gegroeid. De bomen hebben ons meteen in een andere wereld gebracht. Een kalme groene wereld.

Paalkamperen

Ook op Erve Middelkamp heeft de tijd stil gestaan. Een oude hoeve, een houten kar en een picknicktafel voor de stal. De pomp is verandert in een kraan, maar dat is zo ongeveer het enige van deze tijd. Vlak achter de oude hoeve staat een paal waar je mag kamperen in een boomgaard. Hier sta je alleen in het groen. Een heerlijk rustig plekje. Nou ja, als je de haan niet meerekent. Om half vier in de ochtend staat hij al vrolijk te kukelen. Ook de vogels kunnen er wat van hier. Ik weet niet of ik ze eerder zo hard heb horen fluiten. Als we ons toetje eten voor de tent komt een opa langs op zijn fiets. Hij zwoegt de helling op en maakt een praatje. Daar aan de de bosrand staan regelmatig reeën, wijst hij ons aan en daar is de kraan voor het water. Wat bijzonder dat zo’n plekje als dit nog bestaat. Dit tochtje maakt deze beheerder elke avond. Terwijl hij met een zwaai weer naar huis gaat gaan wij op pad naar de Tankenberg. 

Verliefd op de Tankenberg

We struinen in het avondlicht door het bos. He, kijk! Hier is een klein bergje! Is dit de Tankenberg? Ohh, een prieeltje. We zijn direct verliefd op dit plekje. Het is dat we al getrouwd zijn, maar anders zou je hier je meteen op een knie gaan voor je geliefde. Je zit dan wel met je knie in het stof, want dit prieeltje is nog heel rustiek. Niet meer dan een klein stenen koepeltje. Het mooiste is eigenlijk het uitzicht. On-Nederlands ver kunnen we kijken over groene bossen en heuvels. Af en toe lichten windmolens in de verte op door de zon die erop schijnt. Verder geen tekenen van moderne beschaving. En dat in Nederland! Het valt niet mee om afscheid te nemen. De top is binnen, maar de wandeling moet eigenlijk nog beginnen. In de avondzon lopen we terug naar de tent door de Twentse bossen. De natuur is ontploft. Het groen is aan alle kanten uit de grond gespoten. Bosreuzen staan om ons heen. Om ze goed te bekijken gaan we op onze rug liggen op de zachte bosgrond. Boven ons een hemel vol groen. Een Bob Ross schilderij is er niks bij. Hier heb je geen zenmaster of yoga nodig. Van zo’n bladerdak wordt je vanzelf rustig van binnen.